Door Michel van de Stee
Zaterdag 17 september stond de eerste ronde van het nieuwe seizoen op het programma. Voor ons betekende dat uit tegen Maastricht 1, op papier één van de favorieten voor het kampioenschap in onze klasse.
Captain Rob had al dan niet per abuis de verkeerde kleuren vermeld bij de opstelling, wat er toe leidde dat enkele spelers vlak voor de wedstrijd nog besloten te wisselen van bord. Het zou anders toch wel erg jammer zijn van de vele uren voorbereiding die zij erin hadden gestoken! De wat oudere en wijzere spelers lieten zich uiteraard niet uit het veld slaan door deze last minute wijziging en speelden gewoon op hun aangewezen plek. Mogelijk omdat ze de fout al eerder hadden onderkend, misschien omdat het hen niet uitmaakte of omdat ze zich sowieso niet hadden voorbereid.
Zoals gezegd is Maastricht qua speelsterkte een belangrijke kandidaat voor de titel, maar ons team was daar niet van onder de indruk en na een klein uurtje spelen had ik wel vertrouwen in een goede uitslag. Rob (3), Brent (2), Niels (5) en Gilion (7) waren prima uit de opening gekomen en bij Wil leek er weinig aan de hand. Bij Arjan (8) had ik enige twijfel over de opstelling van zijn stukken en bij Martien kon het zoals gewoonlijk alle kanten op. Zelf was ik niet heel erg tevreden over mijn opening, maar dat zegt vaak niks en van nature ben ik altijd optimistisch.
Ik geloof dat Niels als eerste klaar was, maar ik kan het ook zelf zijn geweest. Niels speelde met wit en kon na een voorbarige opstoot van de zwarte d-pion al na een zet of tien winnend voordeel krijgen. Het was niet heel moeilijk meer geweest als hij deze pion met zijn c-pion had geslagen en daarna Lb5 schaak had gespeeld. Hij koos er echter om onbegrijpelijke reden voor om met zijn e-pion terug te slaan en toen bleef er weinig over van het voordeel. Er werd nog wel even doorgespeeld, maar de stelling vervlakte zodanig dat remise een logische uitslag was. Met zwart had ik de opening niet al te best gespeeld en mijn jeugdige tegenstander had op enig moment een gezonde pion kunnen pakken. Toen hij dat echter niet deed was zijn voordeel ook meteen verdwenen en kreeg ik vertrouwen in een goede afloop. Dat vertrouwen nam verder toe toen wit het verkeerde plan koos door zijn torens te verdubbelen op de a-lijn, waar hij eigenlijk niks had te zoeken. De actie vond immers plaats aan de andere kant van het bord. Nadat ik de f-lijn kon openen was het vervolgens snel gedaan. De zwarte stukken werden zeer actief, ik won een pion en met dame, loper en paard werden de dreigingen tegen de witte monarch te groot. Kh1 was een blunder die een paard kostte, maar toen was er eigenlijk al niks meer aan te doen. Het eerste volle punt was binnen. 1,5 uit 2 is natuurlijk een goede start.
Even later zagen we dat Arjan met zwart zijn partij helaas had verloren. Op meerdere momenten had hij niet de goede (actieve) keuze gemaakt en als je dat te vaak doet, loopt het meestal niet goed af. De zwarte stukken werden steeds verder achteruit gedrongen, er ontstonden te veel zwakheden in zijn stelling en materiaalverlies en daarmee ook verlies van de partij was niet meer te voorkomen. Wil speelde, zoals eigenlijk altijd, een hele degelijke partij. Maar helaas verdwenen al snel alle stukken van het bord en bleef er een eindspel met enkel dames en pionnen over dat volledig in evenwicht was. Zijn tegenstander, die kennelijk het idee had beter te staan, bleef het nog wel even proberen, maar moest uiteindelijk toegeven dat er weinig eer te behalen viel. Remise dus en 2-2.
En dan het verhaal van de dag. Gilion had zijn tegenstander met wit volledig overspeeld en het leek slechts een kwestie van tijd voordat hij met de winst kon gaan strijken. De zwarte koningstelling lag in gruzelementen en met een wit monsterpaard op f5 kon het mat niet ver weg zijn. Dat was toen ik de laatste keer keek. Groot was dan ook de schrik toen we een paar minuten later hoorden dat het punt naar de tegenstander was gegaan. Op ons niveau en/of leeftijd blunderen we allemaal wel eens, maar een volledige dame weggeven, dat gebeurt toch maar heel zelden. Heel erg jammer Gilion. En toch ook bedankt, want nu hoeven we het nooit meer over Van der Steetjes te hebben. Voortaan noemen we zoiets een Gilionnetje of beter nog een Gilion.
Gelukkig kregen we kort daarna een punt erbij van Martien, wat de stand op 3-3 bracht. Martien speelde met zwart een soort van Catalaan waarbij hij niet op c4 sloeg maar agressief een snel b5 in de strijd gooide. Ik weet niet of dat correct was, maar het pakte uiteindelijk wel goed uit. De witspeler verdomde het om zijn paard op b1 te ontwikkelen en hoewel hij de theorie goed leek te kennen, zal hij daar op meerdere momenten vermoedelijk toch spijt van hebben gehad. Zoals het ging werd het allemaal razend ingewikkeld, waarbij de lichte tijdnood het niet eenvoudiger maakte. Kansen voor beide spelers, maar in de complicaties bleek Martien zich uiteindelijk toch net iets beter thuis te voelen dan zijn tegenstander. Een mooie overwinning.
Nog twee partijen bezig. Rob kreeg met wit een Caro-Kann tegen en als groot kenner van deze opening werd hij in de openingsfase niet op de proef gesteld. Al snel had hij een klein voordeeltje opgebouwd en waar de meesten van ons vermoedelijk voor een koningsaanval waren gegaan, is dat niet echt Rob zijn stijl. Wel even een schijnbeweging maken om de tegenstander op het verkeerde been te zetten en verzwakkingen uit te lokken, maar dan weer op de vertrouwde wijze doorbouwen. Gewoon je stukken op de goede velden zetten en dan komt de rest vanzelf. En dat was ook zo. Een eerste pion werd verorberd en even later een volgende. De rest was een kwestie van techniek. Omdat zwart het eindspel zeer actief speelde en Rob even iets minder doortastend speelde, was het nog wel oppassen, maar de uitkomst stond eigenlijk al lang vast. Een mooie overwinning en minimaal een matchpunt.
Het was aan Brent om de overwinning op het droge te trekken. Met wit had hij de partij goed opgezet, maar na zet 22 vond hij naar eigen zeggen niet de beste zetten, waardoor zwart zich langzaam kon los worstelen. Daarna ging het van kwaad tot erger. Opnieuw Brent: “…daarna de tegenstander langszij laten komen en vervolgens over me heen laten komen.” 0-1. De teleurstelling en frustratie waren begrijpelijk. Maar ter verdediging en (zeer schrale) troost: het eindspel was objectief wel remise, maar op ons niveau praktisch gezien toch best moeilijk. Wit moest immers zeer nauwkeurig blijven spelen, terwijl zwart risicoloos voor de winst kon gaan. Shit happens.
4-4 dus. Er had echt meer in gezeten, maar vooraf hadden we waarschijnlijk bij het kruisje getekend voor deze uitslag. Van een echte kater was dan ook geen sprake en na afloop hebben we, bijna traditiegetrouw, met het grootste deel van het team bij Rob nog een leuke avond gehad.
Laat een reactie achter