GEMISTE KANSEN

Door Michel van der Stee

Verslag WLC 1 –Dubbelschaak 1

Op 23 november stond de derde ronde van de competitie op de agenda. Wij gingen op bezoek bij de koploper, het Eindhovense WLC, net als Dubbelschaak een fusieproduct. Beide teams hadden de eerste twee wedstrijden gewonnen en op papier behoren ze dit jaar beide tot de favorieten voor het kampioenschap. Een sleutelwedstrijd dus, zou je kunnen stellen.

Over de opstelling wordt bij ons wel eens gepraat, maar er is nooit echt discussie over, want teamleider Rob staat dat niet toe. Zo ook nu. Job had enkele dagen voor de wedstrijd gesproken met Gerard Welling en wist vrij zeker dat deze zou meespelen, maar wellicht niet aan het eerste bord. Een tactische opstelling, Job wist het zeker en misschien moesten we daar iets mee doen. Waarop het gedecideerde antwoord van Rob was: ‘”geen sprake van, we laten het zo, Welling doet soms gewoon niet mee en van andere spelers win jij makkelijk”, of woorden van gelijke strekking.

En Welling deed inderdaad niet mee, hij gaf de voorkeur aan een potje dammen. Ja, je moet het maar leuk vinden. Andersom komt ook voor, met als bekendste voorbeeld ene Jannes Van der Wal. Maar die had geloof ik meer talent voor schaken dan Gerard voor het damspelletje. Ook Dirk van Dooren, het andere ratingkanon van WLC bleek afwezig, waardoor wij op een goed resultaat mochten hopen. Niet dat WLC nu opeens zwak was, maar qua rating hadden wij toch de overhand.

Daar bleek gedurende de wedstrijd helaas echter maar weinig van. Wil kwam met wit al snel een pionnetje achter en had daar hooguit lichte compensatie voor. Een remise leek volgens mij het best haalbare resultaat, maar we hebben Wils versie van het verhaal niet gehoord, omdat hij enigszins grieperig vroegtijdig huiswaarts ging. Gelukkig maakte zijn tegenstandster een behoorlijke misstap door op enig moment …f5 te spelen, wat haar een kwaliteit kostte. Toen was het niet moeilijk meer en Wil maakte het gedecideerd af. De enige winstpartij voor ons.

Peter stond met zwart ook gewonnen, dacht ik te zien, met een gevaarlijke pion op de twee rij. Maar zoals Brent mij vertelde: hij stond wel een toren achter. Oeps, dat bleek uiteindelijk iets teveel. Ja, zei Peter: “ik dacht laat ik die toren maar geven, want anders wordt het niks meer”. Daar herken je de grootmeester in Peter in. Geen saaie openingen, geen geschuif, maar alles voor activiteit. Meestal gaat hem dit goed af, maar zaterdag dus niet.

Guido (zwart) speelde naar eigen zeggen de saaiste partij van de dag. Er kwam een Caro Kann op het bord met Lf5 en hoewel wit iets beter leek te staan, had het allemaal niet veel om het lijf. Een bloedeloze remise na ruim twintig zetten.

Zelf speelde ik ook zeker geen briljante partij. Ik dacht met wit in een damegambiet een klein voordeeltje te hebben na 15. La6, omdat ik veronderstelde dat zwart zijn toren op c8 op de achterste rij moest houden op straffe van kwaliteitsverlies. De toren ging echter naar c6 en vervolgens naar d6 en later weer naar d8. Het zag er optisch allemaal een beetje vreemd uit, maar het waren wel de door de computer aangewezen zetten. Zwart kwam zelfs licht in het voordeel, maar mijn tegenstander had er niet veel zin in, geloof ik, want nadat de torens al van het bord af waren, bood hij ook dameruil aan, wat vergezeld ging van een remiseaanbod. Objectief gezien was er voor mij geen enkele reden om door te spelen, maar ook Brent had op dat een moment een remiseaanbod gekregen. Gezien de stellingen op de andere borden en omdat we nog genoeg tijd hadden, besloten we allebei maar even te wachten. Brent had wellicht betere winstkansen dan ik en had ook ruim 200 elo-punten meer dan zijn tegenstander. Toen hij uiteindelijk besloot door te spelen, heb ik de remise daarom maar aangenomen. Helaas lukte het Brent niet het eindspel te winnen; nog een remise dus. Wel jammer, want hij had de hele partij toch duidelijk beter gestaan, dachten wij allemaal. Maar zo simpel was het toch niet, en achteraf lijkt remise een terechte uitslag.

Martien speelde met wit zijn geliefde Siciliaanse vleugelgambiet. Meestal levert dat chaotische, zeer complexe stellingen op, waarin Martien zich goed thuis voelt. Deze keer echter verliep het anders en na een zet op tien en met nog evenzoveel minuten op de klok, bleek dat het pionoffer niets had opgeleverd: geen aanvalskansen en twee zwakke witte pionnen. Bij het natafelen hoorden we van Peter hoe het wel had gemoeten: je speelt op het juiste moment d3, brengt je toren via b5 naar g5, offert links en rechts nog wat materiaal en je zet je tegenstander mat. That’s the spirit! Helaas kwam Martien er tegen zijn, ook wel wat sterkere tegenstander niet aan te pas. Hij probeerde nog wat te rommelen, maar met een stuk achter, was het eindspel niet te houden.

Job speelde zoals meestal met wit. Deze keer tegen WGM Erika Sziva op het eerste bord. Het werd een ingewikkelde partij, waarbij lang alle stukken en pionnen op het bord bleven. Ergens heeft Job wel een kans gemist, leek ons bij de analyse achteraf, maar dat geldt misschien ook wel voor zijn tegenstandster. We zijn ten slotte nooit echt objectief, zeker waar het onze clubkampioen betreft. Een terechte remise moet de conclusie zijn.

En ten slotte onze captain. Rob speelt al zijn leven lang de Caro Kann met zwart en kent onderhand alle finesses van deze meestal vreselijk saaie opening. Dat denk je dan tenminste, maar bijna was het na een zet of tien al afgelopen. Rob speelde zijn paard van b6 naar d5 (wat een stuk zou hebben gekost), maar bedacht zich gelukkig net op tijd en zette het even later toch maar op d7. “Twee variantjes door elkaar gehaald in mijn hoofd”, was het nuchtere commentaar achteraf. Een wit stukoffer op f7 of e6 was verleidelijk , maar niet goed en dat werd dus ook niet gespeeld door zijn tegenstander die de theorie wel goed kende en geen last had van hersenspinsels. Langzaam werden er steeds meer stukken geruild en ten slotte resulteerde een eindspel met beide een paard en een pionnenmeerderheid op verschillende vleugels. Rob heeft daar veel ervaring mee, dus dit leek een zeker punt te worden voor ons. Helaas zag Rob de simpele,

achteraf trouwens ook weer niet zo simpele winstvoortzetting niet. In plaats van een actieve paardzet en een snelle opmars van de zwarte pionnen op de koningsvleugel koos onze teamleider ervoor om zijn paard op a8 (of all places!) te posteren en daarmee waren de winstkansen geheel verdwenen. Remise. Voor Sinterklaas toch maar eens kijken of er goede boeken bestaan over paardeneindspelen.

Voor wie meegeteld heeft, het werd dus een 4,5- 3,5 nederlaag voor ons. Jammer, want er had echt meer ingezeten en als we zo blijven spelen, dan verdienen we het ook niet om kampioen te worden. En felicitaties voor WLC, dat grote kans heeft om daar wel in te slagen.

Voor bierdrinken na afloop was er nauwelijks tijd, want om zes uur moesten we de ruimte verlaten in verband met een feest dat daar zou gaan beginnen. Gelukkig hebben we daarna bij Rob thuis de schade nog wat kunnen inhalen. Het hoogtepunt van de dag ongetwijfeld.