Darkest before dawn

Door Michel van der Stee

Vol goede moed begonnen we afgelopen zaterdag thuis aan ronde 8 tegen HSC 1 uit Helmond. Voor ons stond er niet heel veel op het spel met een redelijk comfortabele positie in de middenmoot, voor onze tegenstander, hekkensluiter met slechts één matchpunt, des te meer.
Om mijn geschonden blazoen wat op te kunnen poetsen – wat een dramatisch seizoen tot nu toe – had teamleider Rob mij het 8e bord gegeven. Met wit zou ik daar toch in staat moeten zijn om weer eens te winnen. Quod non. Als je denkt dat het niet slechter kan, dan kan het toch. Op de derde zet kon ik vrijwel elke zet spelen, maar niet e3, want dat kostte door een schaakje op a5 een volle loper. Tja, wat doe je dan? Opgeven ligt voor de hand, maar dat had als grootste bezwaar dat ik me daar niet beter door zou voelen en en dat de middag dan wel heel lang zou gaan duren. Doorspelen dus maar en kijken of er nog wat te rommelen viel. En zowaar, mijn tegenstander die het punt vast ook al had geteld, speelde ietwat passief door en blunderde op enig moment nog een belangrijke pion. Helaas betekende dat wel dat mijn goede loper moest worden geruild tegen zijn slechte, waarmee ook mijn beperkte aanvalskansen waren verkeken. Veertig zetten na mijn ‘black out’ was mat niet meer te voorkomen en kon ik alsnog opgeven.

Ruim daarvoor had Arjan aan bord 7 met zwart remise gemaakt. Arjans jeugdige tegenstander kwam meer dan een uur te laat en formeel hadden we een punt kunnen claimen, maar sportief als onze relatieve nieuwkomer is, besloot hij toch te spelen. Had hij beter niet kunnen doen achteraf, maar het was wel begrijpelijk, want anders was het voor hem ook een verloren middag geworden. Er kwam een Sveshnikov op het bord, die door beide partijen niet helemaal correct werd behandeld. Arjan speelde op enig moment zijn toren van h6 naar h4, om vervolgens na wits g3 weer terug te keren naar h6. Die toren had naar d4 gemoeten, zoals aanvankelijk gepland, en dan had zwart waarschijnlijk hele goede winstkansen gehad. Zoals het ging kwam Arjan langzaam echter steeds minder te staan. In de slotstelling, met een sterk wit paard tegen een ietwat gemankeerde zwartveldige loper van zwart, nam hij het remiseaanbod van zijn tegenstander, die niet zag hoe hij erdoor moest komen, dan ook dankbaar aan. Had hij dat ook gedaan als hij had geweten dat hij bijna 300 ratingpunten meer had dan zijn tegenstander? We zullen het niet weten.

Wil was ook vrij snel klaar en haalde volgens mij het eerste volle punt binnen voor ons.

In bijgaande stelling kwam Wil in het voordeel met Pe4. Na Db5 volgde Pf6+ (Pd6 was volgens Wil waarschijnlijk nog iets beter, maar gelukkig deed hij dat niet), Lxf6, exf6, Tc8?? en kon wit het het direct afmaken met Da3. Oei, da’s lekker.

Van Gileons partij heb ik weinig tot niets gezien, dus ik houd het er maar op dat hij een solide remise heeft gespeeld. Niels had zijn dag zeker niet. Toen ik voor het eerst keek, stond hij met wit een kwaliteit achter en had ik er nog alle vertrouwen in. Niels offert immers wel vaker en op het eerste gezicht had hij daar wel compensatie voor, met name doordat één van de zwarte torens wat opgesloten was op h8. Even later zag het echter allemaal een stuk minder uit en bleek het ‘offer’ de meest praktische keuze uit twee kwaden te zijn geweest. Blijkens het verslag van de tegenstander kon die zijn toren bevrijden en nadat Niels nog een foutje had gemaakt was het pleit snel beslecht. Overigens dachten wij dat wit op enig moment zelfs nog had kunnen winnen met Tf2, maar misschien was dat een illusie. Het commentaar van Niels: ‘Zo, dat was een slecht potje’, zegt alles.

Hoewel er voor mij over het geheel genomen weinig te genieten viel, was er toch een moment waarop ik dat wel kon. Rob (zwart) had zijn geliefde variant van de Caro Kann op het bord gekregen. En als wit niets bereikt op de koningsvleugel kan zwart, zoals in de partij, een minoriteitsaanval op de damevleugel inzetten. Rob heeft daar naar eigen zeggen al veel succes mee gehad. Zo ook nu. Ik kwam kijken toen er al een eindspel op het bord stond met vier torens en een hoop pionnen voor beide spelers. Materieel waren de verhoudingen gelijk, maar de witte torens stonden beide op de 2e rij om krampachtig een onbelangrijk pionnetje op b2 te verdedigen, terwijl de zwarte torens zeer actief waren en al manoeuvrerend de ene na de andere dreiging creëerden tegen het witte fort. Aan de glimmende kraaloogjes achter zijn nieuwe bril kon ik zien dat Rob dicht tegen een hoogtepunt aan zat. Dat hij duidelijk zat te genieten blijkt ook uit (fragmenten van) zijn eigen commentaar.

…gaat wit al zijn pionnen op zwart zetten?…even wat speldenprikjes uitdelen.
…de ideale stelling voor zwart wordt verder uitgebouwd. Klaar voor de minoriteitsaanval….nu staan ze allemaal op zwart. Bovendien is het witte gat gemaakt, let maar op…..daar is het dan! Dit is heerlijk spelen voor zwart….De zwarte monarch gaat serieus deelnemen en is op weg naar de witte gaten. …Wit heeft zoveel zwaktes en zwart een extra front met zijn eigen koning! …Wit hoopte hier nog even op een automatische …Txh4+ maar daar trapt deze jongen niet in! ….Zo wil ik ze altijd wel spelen, heerlijk middagje.

Heerlijk inderdaad!

Brent (wit) speelde een moeilijke en ook enigszins moeizame partij. Toen ik voor het eerst ging kijken, leek er genoeg reden voor optimisme. Zwart had met zijn dame een pionnetje gesnoept op b2 en dat loopt vaak niet goed af. Maar zo simpel was het niet. Na enkele minder nauwkeurige zetten van Brent leek zijn tegenstander het gevaar te hebben afgewend en was het eerder hij die goed stond. Gelukkig had Brent nog een leuke ‘truc’ met Tb8, waarna een zeer gecompliceerde stelling ontstond met kansen voor beiden. Wit stond materieel misschien iets minder met een toren tegen het loperpaar, maar één van de zwarte lopers stond een tikkie buitenspel en de zwarte koning stond duidelijk minder veilig dan de witte. Misschien heeft Brent in het eindspel nog een winstkans gemist door zijn toren niet naar b1 te spelen maar naar d1. De computer zal het ongetwijfeld weten, maar voor gewone mensen was de stelling behoorlijk moeilijk in te schatten en in tijdnood had een winstpoging ook gemakkelijk verkeerd kunnen aflopen, zo bleek uit onze analyse achteraf. Onder normale omstandigheden had ik Brent nog wel door zien spelen toen zijn tegenstander met nog enkele zetten voor de tijdcontrole remise aanbood, maar rond dat moment speelde ook het ‘telefoonincident’ bij ons tweede team. Dat zorgde voor zoveel irritatie bij onze Benjamin dat wij het hem vergeven dat hij het aanbod aannam. Al met al een terechte remise overigens.

Ja en dan ten slotte onze Martien. Met zwart op het eerste bord. Onze held, onze ‘escape artist’, onze redder in nood, onze hoop in bange dagen. Hij had zijn dag helaas niet.

Halverwege de partij stond hij naar eigen zeggen nog comfortabel, maar met zijn iets te overmoedige Pd4 (zie stelling) ging er een pion verloren en dat werden er uiteindelijk zelfs twee (na ..,h6 had Martien prima blijven staan aangezien de pion op e6 niet gepakt mag worden). En als je dan ook nog een kreupel paard overhoudt en er geen rommelkansen meer zijn, dan wordt het zelfs voor Martien een onoverkomelijke opgave. Het lukt helaas niet altijd.

De wedstrijd hebben we dus met 3,5 – 4,5 verloren en hoewel elk verliespunt even zwaar telt, doet dat van mij toch nog het meeste pijn. Gelukkig is er wat de stand betreft nog steeds weinig aan de hand en is er alle reden voor optimisme. ‘Darkest before dawn’ wordt wel gezegd en laten we vooral hopen dat dat ook buiten het schaken geldt.

Laat een reactie achter

Je emailadres is niet zichtbaar