Door Brent Burg
Uit naar Blerick, een soort wijk in Venlo. Daar wachtten een contingent Duitsers en een enkele Nederlander ons op in een mooie ruime speelzaal. Enige puntje van kritiek daarop is het piepkleine formaat van de biertjes die ze ons daar (na de partij) durfden voor te zetten. Zeker vergeleken met de 0,63l KEO in Cyprus was dit wel een bittere tegenvaller.
Arjan was verkouden en nogal last van een hoestje. Ondanks een last-minute ondergane (negatieve) test koos hij ervoor om toch niet mee te spelen. Wegens de bekende krappe bezetting van de teams lukte het helaas niet meer om een invaller te regelen en traden we met zijn zevenen aan. Dat kwam de tegenstander ook niet slecht uit, want de KNSB-wedstrijdleider had het laten afweten. Nu kon de TL zichzelf een bye geven en de taken van de WL op zich nemen. We begonnen dus met een 1-0 achterstand.
Michel maakte zijn rentree (hij kon de eerste twee rondes om leuke redenen niet meedoen) na ongeveer 1,5 jaar niet achter een schaakbord gezeten te hebben. En dat laatste was te zien, want hij gaf pardoes een pion weg in het Wolga-gambiet en even later nog een. Toen was er geen houden meer aan (2-0).
Rob was bijzonder ontevreden over zijn partij. In een typische Rob-partij (er gebeurt heel weinig, er wordt wat afgeruild en naarmate de tijd verstrijkt komt hij doorgaans steeds beter te staan) overzag onze TL opeens een tactische truc van zijn tegenstander, overigens niet lang nadat hij een remiseaanbod had afgewezen. Het was meteen uit (0-3).
Daags na de wedstrijd stapte Rob in het vliegtuig naar de Dominicaanse Republiek, opzoek naar zijn vorm. Hopelijk heeft hij die voor de volgende wedstrijd gevonden.
Wil maakte in de app-groep van team 1 uitgebreid zijn excuses voor wat hij zelf ‘zijn allerslechtste partij ooit’ noemde. Het ging eigenlijk al op zet 4 mis: na 1.e4 e5 2.Pf3 Pf6 3.Pc3 Lb4 is 4.De2 niet alleen een ongebruikelijke voortzetting, maar ook een hele slechte. Wil kon gelijk in de overlevingsmodus, waar hij uiteindelijk niet in slaagde (4-0).
Dat zijn dus drie nullen voor onze 50-plussers. Zo komen jullie natuurlijk nooit van dat Duitsland-syndroom af. Gelukkig hebben we ook nog een paar 50-minners in ons team die wel redelijk hun normale niveau haalden. Te beginnen met Martien die zoals gebruikelijk in no-time een chaos op het bord wist te toveren. Door de engine moet je zijn partijen niet halen, maar in de praktijk bezwijkt de tegenstander vaak onder de druk. De tegenstander van Martien dit keer echter niet, en hij wist zelfs gewonnen komen te staan. Maar, heel on-Duits, gaf hij het in de laatste minuut weg. Waar Martien zijn laatste stukken offerde voor eeuwig schaak, miste zijn tegenstander dat hij eigenlijk heel simpel een dame kon tussenplaatsen waarmee de schaakjes meteen klaar waren. Remise met een blauw oog dus, maar wel de match al verloren (4,5-0,5).
Niels kwam heel slecht uit de opening en de tegenstander liet een opgelegde kans liggen om minimaal een pion buit te maken. Toen de tegenstander die kans liet liggen zette Niels hem naar eigen zeggen keurig weg over de g-lijn (4,5-1,5).
Mijn tegenstander speelde de opening sterk en kon op 1 moment echt een voordeeltje krijgen. Dat liet hij echter na en meteen daarna volgde een remiseaanbod. Met het oog op de andere partijen moest ik wel doorspelen, en dat was maar goed ook want na zijn remiseaanbod heeft mijn tegenstander vrijwel geen goede zet meer gedaan. Derhalve 4,5-2,5.
Tot slot was daar Gilion, die natuurlijk ook geen 50-min meer is, maar wel nieuw is in het eerste team en natuurlijk een zeer jeugdige uitstraling heeft. Ik heb eerlijk gezegd geen idee meer hoe zijn partij ging, maar Gilion wist wel te winnen en daarmee onze nederlaag tot de kleinst mogelijke te brengen.
Na afloop hebben we nog lekker gegeten in de voormalige voetbalhoofdstad waarbij de in recordtijd volgezette tafels wel wat deden denken aan de ‘’Mezze’’ in Cyprus. Op 27 november mogen we (bij de gratie van Mark en Hugo) proberen om thuis tegen Zuid-Limburg 3 de matchpunten in Boxtel te houden.
Laat een reactie achter